Monday 16 June 2014

Κέικ με φακές!



Ναι, έβαλα φακές μέσα στο κέικ. Και ναι, δε θα το μαθαίνατε ποτέ ότι η παράνοια έχει φτάσει σε τόσο προχωρημένο στάδιο αν δεν έβγαινε τόσο νόστιμο που να έπρεπε να σας το σερβίρω οπωσδήποτε, χωρίς δεύτερη σκέψη. Α στο καλό πια, οτι θέλω θα κάνω, εδώ έξω είναι Ιούνιος και δεν ξέρεις αν θα βγεις από το σπίτι με καπέλο η με ομπρέλα. Και δεν εννοώ ομπρέλα θαλάσσης. Οχι πως εχω πτοηθεί από τα καπρίτσια του καιρού. Όλα κι όλα, εχω ανοίξει λογαριασμούς μαζί του και κάθε πρωί φορτώνω στο αυτοκίνητο όλο το προικιό μου ωστε να είμαι έτοιμη για παν ενδεχόμενο. 

Κι γω, λοιπόν, θα βάλω φακές στο κέικ! Και θα σου πω κι εσένα, ναι, σε σένα μιλάω, να υπερβείς τα στερεότυπα με τα οποία γαλουχήθηκες, να κάνεις την επανάσταση σου και να βάλεις και συ φακές στο κέικ! Γιατί μπορείς! 

Υ.γ. Σφετεριστείτε άφοβα το παραπάνω μανιφέστο της φακής, μοιράζω τα πνευματικά δικαιώματα αυτού του αναμφισβήτητου πνευματικού θησαυρού σε μια στιγμή απελευθερωτικής διαύγειας. 

Υ.γ.2 Αν σας μύρισε κάτι καμμένο, αγνοήστε το. Το μυαλό μου είναι. 




Βέβαια, η ιδέα μόνο δική μου δεν ειναι. Είναι πέρα ως πέρα κλεμμένη. Διότι εκτός από παγωτομηχανή στο γραφείο, εχω κι έναν Κεφαλονίτη, ο οποίος σε ανύποπτο χρόνο  με ενημέρωσε για το εκπληκτικό κέικ με φακές που φτιάχνει η μητέρα του, στα πλαίσια του ενδοεταιρικού bonding που κάναμε! "Καλή φάση" του απάντησα "συνταγούλα έχουμε;" και κάπως έτσι, μου έσκασε mail με την παρακάτω εντελώς παπαρατζίδικη φωτογραφία. 


Δε μου πήγε η καρδιά να πειράξω τη φωτογραφία ή να μεταφέρω τη συνταγή γραπτά με πιο συγκεκριμένες αναλογίες και ποσότητες. Ειλικρινά, ήταν περιττό. Η συνταγή εκτελείται άψογα ακριβώς έτσι όπως είναι. Δεν χρειάζονται ούτε μεζούρες ούτε ζυγαριες, είναι κλασική περίπτωση "μαμαδίστικης" συνταγής, από αυτές που ρωτάς πόσο λάδι να βάλω και σου απαντούν "με το μάτι". Με το μάτι, λοιπόν, την έφτιαξα κι γω και η νοστιμιά της απρόσμενη. Ότι θα έτρωγα φακές για πρωινό, δε θα το φανταζόμουν ποτέ.

Τελικά εκεί κρύβεται η μαγεία. Στο ποσά καινούρια και όμορφα πράγματα μπορούν να συμβούν εάν επιτρέψουμε στον εαυτό μας να σκεφτεί λίγο έξω από τα στερεότυπα και τα καθιερωμένα, αν αποφασίσουμε να κάνουμε κάτι που ήδη γνωρίζουμε καλά, όμως λίγο διαφορετικά αυτή τη φορά, να πάρουμε τη γνώση που ήδη κατέχουμε ένα μικρό βήμα πιο πέρα. Δεν είναι κακό να "πείραζουμε" που και που ακόμα και τις πιο πετυχημένες συνταγές. Να παίζουμε με τα υλικά και τις αναλογίες, να γεννιούνται νέες ιδέες και γεύσεις, να αφήνουμε τη φαντασία μας ελεύθερη να βρει τις λύσεις που το μυαλό μας αδυνατεί να σχηματίσει μπλοκαρισμένο απο εξωγενείς παράγοντες.




Άλλωστε με τόσες απεριόριστες δυνατότητες που υπάρχουν, ποιος ο λόγος να περπατάμε μόνο πάνω στη λεωφόρο και να σνομπάρουμε τα μονοπάτια;

Το κλειδί είναι στη φαντασία μας. 

Το κλειδί ειναι η φαντασία μας.

Enjoy!!



Monday 9 June 2014

Το καλοκαίρι που άργησε, το κατσίκι που επέστρεψε και το πιοεύκολο &υγιεινό σπιτικό παγωτό...



Έχω αγανακτήσει.

Είναι Κυριακή μεσημέρι και εδώ και δύο ώρες παίζω κρυφτούλι με τον ήλιο. Μαγιό, αντηλιακό, καπέλο, πετσέτες, ψυγειάκι με προμήθειες αρκετές και για τους υπόλοιπους λουόμενους, βενζίνη στο σαραβαλάκι, όλα check! Και ο ήλιος άφαντος! 

Εάν συνεχιστεί αυτή η φαρσοκωμωδία θα αναγκαστώ να προβώ σε πιο δραστικές μεθόδους. Δηλαδή στη μετανάστευση. Σε κάποιο τροπικό κλίμα. Χορηγίες και έρανοι δεκτοί. Σε αντάλλαγμα θα σας στέλνω μάνγκο και καρύδες. Έχω εφαρμόσει από προχτές βράδυ ένα σατανικό σχέδιο για να φέρω πίσω το καλοκαίρι, το οποίο προφανώς έχει χάσει το δρόμο ή εχει απαχθεί. Εφαρμόζω τον χορό της βροχής των Ινδιάνων αντίστροφα. Έχω πάρει σβάρνα τις Αθηναϊκές ταράτσες και πίνω cocktails. Τι εννοείτε δεν εντοπίζετε την συνάφεια των παραπάνω; Μα πως θα εχει αποτελέσματα η επίκληση μου αν δεν πάω σε ένα αρκετά ψηλό σημείο ώστε να απορροφούνται όλες οι εξωγενείς παρεμβολές; Εντάξει, τα cocktails ειναι δική μου προσθήκη. Αλλά ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, το καλοκαίρι στην Αθήνα συνεπάγεται ταράτσα και cocktails. Μερικοί κανόνες δεν επιδέχονται εξαιρέσεις. Άλλωστε μια μαργαρίτα λεμόνι στο Λουκούμι και ένα Green Velvet στο Micraasia μπορούν σίγουρα να φέρουν το καλοκαίρι μια ώρα αρχύτερα. Οπότε, γιατί όχι; ;)

Σε άλλα νέα, δίπλα στο νέο μου γραφείο υπάρχει μια παγωτομηχανή με παγωτό βανίλια/σοκολάτα στην οποία έχουμε ελεύθερη πρόσβαση όλοι οι εργαζόμενοι. Εντάξει, το δέχομαι, αυτή ήταν η άσχετη πληροφορία της ημέρας όμως πείτε μου με το χέρι στην καρδιά, εάν σας συνέβαινε κάτι παρόμοιο δε θα νιώθατε μια παρόρμηση να βγείτε με πανό στο Σύνταγμα να το φωνάξετε;

Στα δικά μας και πάλι, εξαφανίστηκε και το τελευταίο Πασχαλινό κατσικάκι απο την κατάψυξη ώστε να αντικατασταθεί άμεσα με σπιτικό παγωτό και παγάκια. Το σπιτικό αυτό παγωτό που έφτιαξα είναι ίσως το πιο εύκολο και υγιεινό παγωτό που μπορείτε να φτιάξετε με 2 μόλις υλικά και χωρίς καθόλου ζάχαρη. Διότι το καλοκαίρι μπορεί να αργεί λίγο να έρθει φέτος αλλά τουλάχιστον δε θα μας βρει απροετοίμαστους όταν τελικά σκάσει μύτη.



Κατσικάκι με Κολοκυθάκια και Baby Πατάτες στο Φούρνο

Υλικά (για 4 μερίδες):

4 μερίδες κατσικάκι
1 1/2 - 2 κιλά κολοκυθάκια
1/2 κιλό baby πατάτες
1 φλιτζανάκι χυμό ντομάτας
Μπόλικος άνηθος
Λίγος δυόσμους
4 κ.σ ελαιόλαδο
Αλάτι & πιπέρι



Οδηγίες:

Πλένουμε καλά το κρέας, το αλατοπιπερώνουμε και το βάζουμε σε προθερμασμένο στους 180°C  φούρνο με λίγο νεράκι για μισή ώρα.

Έν τω μεταξύ σε μια λεκανίτσα βάζουμε τις πατατούλες ολόκληρες και τα κολοκυθάκια κομμένα σε κομμάτια 2-3cm και ρίχνουμε μέσα το αλάτι, το πιπέρι, τον άνηθο, το δυόσμο, το ντοματοχυμό και το ελαιόλαδο και ανακατεύουμε καλά όλα τα υλικά.

Μετά το πέρας της μισής ώρας, προσθέτουμε το περιεχόμενο της λεκανίτσας στο ταψί και συνεχίζουμε το ψήσιμο για 45' ακόμα.



Παγωτό μπανάνας με essence βανίλιας

4 μικρές πολύ ώριμες μπανάνες
1 κ.κ essence βανίλιας

Οδηγίες:

Χτυπάμε στο μπλέντερ τις μπανάνες μέχρι να γίνουν κρεμούλα και προσθέτουμε το essence βανίλιας. Ανακατεύουμε καλά και αφήνουμε στην κατάψυξη για δύο ώρες. Έτοιμο!!

Enjoy!!

Monday 2 June 2014

Ο "φλεγόμενος" Βάτος....

Πικάντικος Βάτος Βραστός με πατάτες και πιπεριές!




Η τελευταία βδομάδα μπορεί επάξια να στεφθεί ως η βασίλισσα της παράνοιας. Και σας προειδοποιώ, στο ίδιο ακριβώς κλίμα θα κινηθεί και η σημερινή ανάρτηση. Και χωρίς να το έχω προβλέψει ο τίτλος μου ταιριάζει γάντι. Μεταφορά και κυριολεξία, ένα κουβάρι. Σήμερα δε θα βγάλω νόημα. Θα ειναι λέξεις και προτάσεις σκόρπιες, τυχαία ριγμένες στο χαρτί. Γράφοντας ενώ προσπαθώ να αυτολογοκρίνομαι στο βαθμό του εφικτού, νιώθω σαν να έχω ανέβει στην πιο ψηλή κορυφή με μοναδικό σκοπό να αδειάσω στην άβυσσο μια ασφυκτικά γεμάτη βαλίτσα και καθώς τα περιεχόμενα θα προσγειώνονται ατάκτως εριγμένα στο έδαφος, το παζλ θα εχει γίνει χίλια κομμάτια και ότι δεν υπάρχει πια δε μπορεί να σε βλάψει. Ότι δεν υπάρχει πια, δε κατάφερε να σε βλάψει ποτέ. Ενδεχομένως να σε λύγισε λίγο, να φώλιασε μέσα σου την αμφιβολία για το που σταματάει η ελευθερία λόγου και που ξεκινάει η λεκτική "κακοποίηση", όμως στο φινάλε είναι στο χέρι σου να κλείσεις την πόρτα πίσω σου και να αφήσεις τη μιζέρια να συνεχίσει την εξάπλωση της κεκλεισμένων των θυρών.

Ο τραμπουκισμός και η αγένεια είναι επιλογή και όχι συνθήκη. Η σιωπηλή αποδοχή τους ειναι συνενοχή και όχι κατανόηση. Η ανοχή τους δεν είναι φιλευσπλαχνία. "Όταν συνηθίζεις το τέρας, αρχίζεις να του μοιάζεις"  κατά τον Χατζιδάκι. Το χιούμορ παύει να είναι χιούμορ όταν κάποιος πληγώνεται. Το αν πληγώνεται εύκολα ή δύσκολα δε σε αφορά, οφείλεις να σέβεσαι τα προσωπικά όρια του διπλανού σου. Να τα προστατεύεις, να τα υπερασπίζεσαι. Χωρίς να τα κρίνεις ή να τα κοροϊδεύεις ή, ακόμα χειρότερα, να τα καταπατάς με την ελπίδα να τα αλλάξει προς όφελός σου επειδή απλά...βαριέσαι και θες με κάτι να σκοτώσεις το χρόνο σου. Το μέσα σου σκοτώνεις, όχι το χρόνο σου.

Συγγνώμη και πάλι για τη χαοτική γραφή μου. Είναι φαινόμενο παροδικό και μεμονωμένο. Τα πολύτιμα μαθήματα, όμως, πρέπει να μοιράζονται κι ας είναι κοινοτυπίες και αυτονόητα για τους πολλούς. Να είσαι αρκετά ώριμος για να αποδέχεται τις αλήθειες της ζωής και αρκετά νέος για να τις αμφισβητείς. Να συνειδητοποιείς ότι ναι, η ζωή προχωράει μπροστά, είτε την ακολουθείς είτε οχι, η διαδρομή όμως δεν ειναι ευθεία, έχει στροφές, στροφές που κρύβουν εκπλήξεις. Δεν είναι αυτές δηλώσεις εκ του ασφαλούς. Μία τέτοια έκπληξη μου επιφύλαξε η μοίρα σήμερα και ενώ όλα έδειχναν πως χάθηκε η ρέντα, η τελευταία ζαριά έφερε ντόρτια. Κι αν σας φαίνεται το κείμενο στολισμένο με κλισέ και λόγια του αέρα, και πάλι δίκιο θα 'χετε, δε σας αδικώ. Ούτως ή άλλως, όμως, όλα έχουν ειπωθεί εδώ και αιώνες. Είναι, όμως, μεγάλο πράγμα να μη σε προδίδει το ένστικτό σου όταν οι φωνές γύρω σου σου υποδεικνύουν τον συμβιβασμό ως μόνη διέξοδο.

Γι'αυτό να την αδειάζετε την βαλίτσα αν σας βαραίνει, πιο πιθανό ειναι να νιώσετε ανάλαφροι παρά άδειοι. Αφήστε που πλέον υπάρχει ελεύθερος χώρος.

Η συνταγή για τα τυπικά σήμερα. :) Μη σας αποπροσανατολίσω εντελώς.



Υλικά:

4 μερίδες βάτος
1 μεγάλη πατάτα ή 2 μέτριες
1 μεγάλη πράσινη πιπεριά η 2 μικρές
2 σκελίδες σκόρδο
2 πρέζες μπούκοβο
Αλάτι/πιπέρι
Μαϊντανός
3 κ.σ ελαιόλαδο
1 λεμόνι, το χυμό του
Ρίγανη

Οδηγίες:

 Σε ένα βαθύ τηγάνι βάζουμε νερό και μόλις αρχίσει να βράζει ρίχνουμε την πατάτα κομμένη σε κυβάκια και την πιπεριά κομμένη σε ροδέλες. Σε 5' προσθέτουμε και τα φιλέτα του βάτου, τα οποία έχουμε πλύνει καλά. Σε 20' γυρίζουμε το ψάρι και αν χρειαστεί αφαιρούμε λίγο νερό. Προσθέτουμε το ελαιόλαδο, το λεμόνι, το μπούκοβο, το αλατοπίπερο και τη ρίγανη και το αφήνουμε να βράζει για άλλα 10'. Στη συνέχεια κλείνουμε το μάτι της κουζίνας, πασπαλίζουμε με το φρεσκοκομμένο μαϊντανό και βάζουμε το καπάκι στο τηγάνι για άλλα 5' πριν σερβίρουμε. Οι χρόνοι ενδεχομένως να διαφέρουν λίγο από κουζίνα σε κουζίνα.



Enjoy!!

Tuesday 27 May 2014

Περί Αμπελοφυλλοσοφίας και Αμπελοφυλλοτυλίγματος.....

Η αποδόμηση ενός ντολμά!

Είναι 7:00 εδώ στο Ματινόσπιτο, έχω γεμίσει με μια γενναιόδωρη δόση καφέ την αγαπημένη μου κούπα και ετοιμάζομαι να σας μιλήσω για ένα από τα αγαπημένα μου παιδικά φαγητά. Ένα φαγητό που κατά έναν περίεργο τρόπο το θεωρούσα οικογενειακή καινοτομία τύπου "μόνο εμείς σε όλη την υφήλιο έχουμε σκεφτεί να τυλίξουμε ρύζι μέσα σε ένα αμπελόφυλλο." Ούτε οι Γιαπωνέζοι για το σούσι τέτοια υπερηφάνεια. Όπως και να 'χεί, στη δική μου οικογένεια η φράση "έχω φτιάξει σαρμαδάκια" αποτελούσε ανέκαθεν εκδήλωση αγάπης, κάτι σαν συνθηματικό ενδοοικογενειακό. Διότι ποτέ δεν έπρεπε να μείνει κανένας παραπονεμένος, οπότε όποιος αναλάμβανε να φτιάξει σαρμαδάκια αναλάμβανε να φτιάξει ποσότητες που να ταΐζουν τουλάχιστον μια μεραρχία εν καιρώ πολέμου και να τα μοιράσει επιμελώς και ισότιμα σε ταπεράκια. Βέβαια, το παιδικό μυαλό μου είχε κάπως παρερμηνεύσει την όλη διαδικασία, δίνοντας της πιο ηρωικές διαστάσεις απ' όσο δικαιολογείται, μιας και για αρκετό διάστημα πίστευα ότι το σόι μου ξαμολιόταν στους αγρούς και ζούρνεβε ξένα αμπέλια. Ευτυχώς κάτι τέτοιο δεν ίσχυε, ήταν εξ´ολοκλήρου αποκύημα της αρρώστης φαντασίας μου και κανένα ποινικό μητρώο δεν εχει μαγαριστεί. Ακόμα δηλαδή. Γιατί για όλα μας έχω ικανούς. Πως είναι δυνατόν, άλλωστε, να εμπιστευτείς ανθρώπους που έχουν την πνευματική διαύγεια να τυλίγουν 200 σαρμαδακια 5 φορές το μήνα;

Παρά, λοιπόν, το γεγονός ότι η παράδοση απαιτούσε από τους νεότερους να κατέχουν άριστα την τέχνη του τυλίγματος και, ακόμα σημαντικότερο, ότι τα μέρη μου φημίζονται για τ' αμπέλια τους, εγώ, η ακαμάτρα, ούτε ένα δεν είχα τυλίξει. Θα έλεγε κανείς ότι σε αυτό το πάρε δώσε αγάπης, ήμουν λίγο συνετή στις δηλώσεις μου. Πάντως έτρωγα ότι κι αν μου δίνανε, άνευ φιλτραρίσματος, οπότε καμία προσφορά αγάπης δεν πήγαινε χαμένη. Είναι κι αυτό ένα ελαφρυντικό! Φήμες ότι οι γονείς μου πίστευαν ότι τους βγαίνει πιο ακριβό να με ταΐζουν παρά να με ντύνουν εξετάζονται ως ανακριβείς και κακοήθεις.





Επιστροφή στα σαρμαδάκια μας. Ή, όπως πρόσφατα ανακάλυψα, στα ντολμαδάκια μας. Βλέπετε υπάρχουν κι αυτές οι γλωσσικές διαφορές που έχουν να κάνουν με τις τοπικές διαλέκτους από τόπο σε τόπο που, εγώ προσωπικά, πολύ χαριτωμένες τις βρίσκω. Σε άλλα μέρη τα λένε γιαπράκια. Σε κάθε περίπτωση, όμως, οι ρίζες των ονομάτων ειναι κοινές. Η λέξη "ντολμάς" ειναι τούρκικο ρηματικό ουσιαστικό που προκύπτει από τη λέξη "doldurmak" που σημαίνει "γεμίζω" ενώ η λέξη "σαρμάς" ειναι το τούρκικο ρήμα "sarmak" που μεταφράζεται ως "τυλίγω". Στην ίδια φιλοσοφία έγκειται και το "γιαπράκι" που προέρχεται από το τούρκικο "yaprak" που σημαίνει "φύλλο". Το ταξίδι των λέξεων, όμως, δε σταματάει εδώ. Θα έχετε σίγουρα ακούσει τον όρο "ντολμαδάκια γιαλαντζί", δηλαδή ντολμαδάκια ορφανά, χωρίς κρέας. Τι σημαίνει, όμως, γιαλαντζί; Η τούρκικη λέξη "yalanci", δηλαδή "ψεύτικος", όπως αποκαλούσαν ένα πιάτο χωρίς κρέας. 

Αποφάσισα, λοιπόν, να τιμήσω την ιστορία και να επιδοθώ επιτέλους στην τέχνη του τυλίγματος. Ευτυχώς βρέθηκαν στον δρόμο μου τα αμπελόφυλλα Παγγαίου από το κτήμα Μιχόγλου τα οποία δε θέλουν και ζεμάτισμα, όπως διαπίστωσα προς μεγάλη μου ανακούφιση, και είναι χωρίς συντηρητικά. Τα πρώτα σαρμαδάκια που τύλιξα μου έβγαιναν τετράγωνα διότι φοβόμουν να πιέσω το ρύζι προς τα μέσα για να μη σκιστεί το φύλλο αλλά σύντομα κατάλαβα ότι δεν υπάρχει αυτός ο κίνδυνος. Ζουπήξτε το ρύζι άφοβα! Εν τέλει τους πήρα τον αέρα, όπως θα δείτε και από τις φωτογραφίες. Τα πρώτα, τα τετράγωνα, τα έχω κρύψει κάτω κάτω. 

Λοιπόν, ταπεράκι κανείς;





Υλικά:

2 ξερά κρεμμύδια, ψιλοκομμένα
3 φρέσκα κρεμμυδάκια, ψιλοκομμένα με τα φύλλα τους
1 φλιτζάνι άνηθο και δυόσμο, ψιλοκομμένο
1 φλιτζάνι του τσαγιού ρύζι για 50 αμπελόφυλλα
5 κ.σ. Ελαιόλαδο
1 λεμόνι, το χυμό του (το μισό λεμόνι στη γέμιση και το μισό αφού τα τυλίγουμε μέσα στη κατσαρόλα)
Αλάτι & πιπέρι




Οδηγίες:

Σε μια κατσαρόλα τσιγαρίζουμε τα ξερά και τα φρέσκα κρεμμύδια  μέχρι να μαραθούν και στη συνέχεια ρίχνουμε το ρύζι. Ανακατεύουμε καλά να λαδωθεί το ρύζι και προσθέτουμε 1 φλιτζάνι νερό, τον άνηθο και το δυόσμο και αλατοπιπερώνουμε. Μόλις πάρει βράση, σβήνουμε το μάτι, κλείνουμε το καπάκι και τα αφήνουμε να σιγοβράσει για 5'.

Τα αμπελόφυλλα από το Κτήμα Μιχόγλου έχουν ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Δεν χρειάζονται ζεμάτισμα, ειναι έτοιμα για μαγείρεμα! Δε το λες και λίγο αυτό, είναι μεγάλη διευκόλυνση αν σκεφτεί κανείς πόση ώρα θα μας πάρει το τύλιγμα ούτως ή άλλως.

Παίρνουμε, λοιπόν, μια δεύτερη κατσαρόλα και αφού λαδώσουμε ελαφρώς τον πάτο της, απλώνουμε μια στρώση αμπελόφυλλα για να μην κολλήσουν τα σαρμαδάκια μας. Αρχίζουμε να τυλίγουμε στα αμπελόφυλλά μας τη γέμιση βάζοντας τη γυαλιστερή πλευρά προς τα έξω. Για κάθε σαρμαδάκι, ένα κουταλάκι του γλυκού με γέμιση είναι αρκετό. Φροντίζουμε να το τυλιξουμε σφιχτά ώστε να μην διαλυθεί κατά το μαγείρεμα και τα αραδιάζουμε κυκλικό και διαδοχικά στην κατσαρόλα, σαν φιδάκι.

Αφού τα στρώσουμε στην κατσαρόλα ρίχνουμε ζεστό νερό, ίσα ίσα να σκεπαστούν και ρίχνουμε λίγο ακόμα ελαιόλαδο, 2 κουταλιές της σούπας, και τον υπόλοιπο χυμό από το λεμόνι. Για να μη διαλυθούν τα σαρμαδάκια από το βρασμό τα σκεπάζουμε με ένα πιάτο.

Μόλις πάρουν βράση, χαμηλώνουμε τη φωτιά και τα αφήνουμε να βράσουνε μισή ώρα περίπου. Σβήνουμε το μάτι μόλις όλο το νερό εχει απορροφηθεί και τα αφήνουμε για ένα τέταρτο ακόμα πριν τα βγάλουμε να τα σερβίρουμε.

Enjoy!!

Wednesday 21 May 2014

Καλαμαράκια γεμιστά με Κους-κους, Γαρίδες & Ούζο αραχτά πάνω σε Φάβα Σαντορίνης



Τη λαϊκή ρήση "τρεις λαλούν και δυο χορεύουν" την έχετε ακουστά; Ε, λοιπόν, και οι πέντε της προαναφερθείσας κομπανίας έχουν στήσει ένα αυτοσχέδιο πανηγυράκι μέσα στο κεφάλι μου τον τελευταίο καιρό. Ελεύθερος χρόνος, αυτό ο άγνωστος! Ούτε βδομάδα δεν έχει που ο γυμναστής μου σταυροκοπήθηκε μπροστά στο θέαμα του μοναδικού ανθρώπου που χασμουριέται ενώ κάνει κοιλιακούς. Ειλικρινά, κοιμόμουν. Είχα μπει στον αυτόματο, όπως αυτά τα σκυλάκια που βάζουν στα αυτοκίνητα και σε κάθε λακουβίτσα πάει το κεφάλι του μπρος πίσω ρυθμικά. Για να μην αναφερθώ στο πλήθος σημειώσεων, χαρτούρας και πολύχρωμων post it στα πιο απίθανα σημεία του σπιτιού και του γραφείου. Να, σήμερα το πρωί έκατσα στο γραφείο, κοίταξα το μικρό ημερολόγιο μπροστά μου και κάτω από την 21η Μαΐου είχα γραμμένα δύο ονόματα, ένα τηλέφωνο και τη φράση "τοστ - μπιφτέκια - χωριάτικη". Ωραία, ας τα πάρουμε από την αρχή....ποιοι  είναι αυτοί οι άνθρωποι; Σε ποιον ανήκει αυτό το τηλέφωνο; Και υπάρχει άραγε η ελπίδα να μου φέρουνε μπιφτέκια; Καταλαβαίνετε, διστάζω να πάρω τηλέφωνο, μπορεί να να τους έχω τάξει εγώ να τους φτιάξω μπιφτέκια και να απέρριψε την πληροφορία ο εγκέφαλος μου σε μία προσπάθεια επιβίωσης. 

Η κατάσταση, λοιπόν, έχει ως εξής. Το ευτυχές γεγονός της βδομάδας είναι ένα. Ή μάλλον δύο. Το πρώτο είναι η διήμερη εκλογική άδεια και, κατ' επέκταση, οι ώρες απραξίας κάτω από τον ήλιο που αυτή συνεπάγεται. Καρτελάκι "Μην ενοχλείται" στο κούτελο, φωτοσύνθεση και γραφικότητα. Πάντα γραφικότητα! Το δεύτερο είναι η τιμή που μου έκανε το περιοδικό K-magazine να με συμπεριλάβει στην συντακτική ομάδα του με μία εβδομαδιαία στήλη γαστρονομικού περιεχομένου. Καταλάβατε, θα ξεσαλώσω, θα πάρω αμπάριζα κρασοπουλειά, κουτούκια, μαγέρικα και εκθέσεις, θα δοκιμάσω τα άπαντα, θα τα μαγειρέψω κιόλας και μετά θα έρθει το καλοκαίρι και θα με βρει ζουμπουρλή και ευτυχή. Και μη νομίζετε ότι η λίστα τελειώνει εδώ διότι έπεται και συνέχεια! 

Voila!

Το Food4Good επανέρχεται! Σε πιο απαιτητικές συνθήκες από ποτέ! 7.000 μερίδες συνολικά, ο μαραθώνιος ψησίματος μόλις απέκτησε νέες διαστάσεις. Όλα στο πλαίσιο του 2ου Φεστιβάλ Ευ ζην από τους Surfers4Life με στόχο την οικονομική στήριξη των συλλόγων Κ.Ε.Φ.Ι. (Καρκινοπαθών Εθελοντών και Φίλων Ιατρών) και Π.Ε.Σ.Π.Α. (Πανελλήνια Ένωση Σπανίων Παθήσεων). Πρώτα θα τρέξουμε, μετά θα ποδηλατήσουμε, μετά θα κάνουμε καγιάκ και μετά θα φάμε. Μη σας μπερδεύει ο πληθυντικός, εσείς θα τα κάνετε όλα αυτά. Εγώ κατά πάσα πιθανότητα θα ψήνω. Για πάντα.

Και τώρα, λοιπόν, που η γαστρονομική ατζέντα του μήνα ολοκληρώθηκε μπορούμε να περάσουμε στην επίλυση των μικρών λεπτομερειών. Όπως, ας πούμε, ο ύπνος. Αυτός ο δεύτερος άγνωστος. ;) 

Στα δικά μας και πάλι. Την Κυριακή υποδέχτηκα μαγειρικά το καλοκαίρι. Τελικά αποδείχθηκε λάθος συναγερμός αλλά δεν πτοούμαστε. Τον είδατε τον τίτλο, ξέρετε τί να περιμένετε. Θα ήθελα απλά να σας εκμυστηρευτώ ότι καθοριστικό ρόλο στην έκβαση του αποτελέσματος έπαιξε το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια του μαγειρέματος, ρίξαμε λίγο ούζο στο φαί και το υπόλοιπο στο στομάχι μας. Μεγάλα κέφια! Δικό σας, λοιπόν. 



Υλικά:

600 γρ. καλαμαράκια

400 γρ. γαρίδες, πολύ μικρές 
500 γρ. φάβα Σαντορίνης
1 φλιτζανάκι κους-κους
1 σφηνάκι ούζο
1 φλιτζανάκι φρέσκος ψιλοκομμένος άνηθος & μαϊντανός
1 1/2 φλιτζάνι ελαιόλαδο
2 κ.σ. φρέσκος ντοματοχυμός
1 μεγάλο κρεμμύδι ξερό, ψιλοκομμένο
3 κρεμμύδια φρέσκα, ψιλοκομμένα
1 σκελίδα σκόρδο, πολτοποιημένη
1 κ.κ. γλυκιά πάπρικα
Αλατοπίπερο



Οδηγίες:

Σε βαθιά κατσαρόλα βάζουμε τη φάβα με 4 δάχτυλα νερό πάνω από τη φάβα. Μόλις πάρει βράση , χαμηλώνουμε λίγο την ένταση και την αφήνουμε να βράσει για 40' ενώ την ξεαφρίζουμε όποτε χρειάζεται. 

Ταυτόχρονα σε μικρό κατσαρολάκι βράζουμε για 10' τις μικρές γαρίδες σε 500ml νερό. Μετά το πέρας των 10', αφήνουμε τις γαρίδες στην άκρη και σε ένα βαθύ μπωλ ρίχνουμε το νερό από τις γαρίδες και το κους-κους, το σκεπάζουμε με μία πετσετούλα και το αφήνουμε να φουσκώσει για 15'. Εάν μετά το πέρας των 15' δεν έχει απορροφηθεί όλος ο ζωμός, τον στραγγίζουμε. 

Καθαρίζουμε τα καλαμαράκια και ψιλοκόβουμε τα πλοκάμια τους για να τα βάλουμε μετά στη γέμιση. 

Όταν περάσουν τα 40' βρασίματος της φάβας, σε μικρό τηγανάκι τσιγαρίζουμε το ξερό κρεμμύδι και την πάπρικα στο 1 φλιτζάνι ελαιόλαδο και το προσθέτουμε στη φάβα, η οποία έχει ήδη αρχίσει να πολτοποιείται. Αφήνουμε άλλα 20' πριν κλείσουμε το μάτι, ανακατεύοντας ανά τακτά διαστήματα. Εγώ με μία ώρα βρασμού δε χρειάστηκα τον εργαλείο του πουρέ, πάτησα απλά την τρυπητή κουτάλα για ένα πιο ομογενοποιημένο αποτέλεσμα.  Αφήνω την κατσαρόλα στην άκρη.

Στο κατσαρολάκι που βράσαμε τις γαριδούλες, τσιγαρίζουμε στο υπόλοιπο ελαιόλαδο το φρέσκο κρεμμύδι και το σκόρδο. Μόλις μαραθούν προσθέτουμε το κους-κους και το λαδώνουμε καλά για 2'. Σβήνουμε με το ούζο και μόλις το αλκοόλ εξατμιστεί προσθέτουμε τις γαρίδες, τα πλοκάμια, τον άνηθο, τον μαϊντανό και τη ντοματούλα και αλατοπιπερώνουμε. Αφού ανακατέψουμε καλά όλα τα υλικά, τα αφήνουμε λίγα λεπτά να κρυώσουν λίγο και στη συνέχεια με ένα κουταλάκι βάζουμε τη γέμιση στα καλαμαράκια. Στουμπώστε τη γέμιση χωρίς φόβο, το κους-κους δε φουσκώνει. 

Αραδιάστε τα καλαμαράκια σε ένα ταψί, ρίξτε λίγες σταγόνες ελαιόλαδο και ψήστε τα για 30' max σε προθερμασμένο στους 180 βαθμούς φούρνο. 

Tip σερβιρίσματος: Απλώστε σε μια πιατέλα τη φάβα και από πάνω αραδιάστε τα γεμιστά καλαμαράκια! 



Enjoy! 
 


Friday 16 May 2014

Το Lunch Break του Σταμ...


Σαλάτα με Μαυρομάτικα Φασόλια & τόνο



Θυμάστε που είχα μια κολλητή και σας είχα γράψει ολόκληρο μυθιστόρημα για να καταλήξω να σας δώσω τη συνταγή για τους παραδοσιακούς Μπεφτέδες; Ε σ´αυτό το μοτίβο θα κινηθούμε και σήμερα! Έχω, που λέτε, έναν συνάδελφο! Τον Σταμ! Παιδί απ' τα λίγα, σίγουρα οι πλανήτες ήταν ευθυγραμμισμένοι όταν γεννήθηκε δεν εξηγείται αλλιώς τέτοια επιτυχία. Και δε το λέω επειδή είμαστε συνονόματοι, ούτε επειδή ο τυχερός αριθμός και των 2 μας είναι το 8 και τσακωνόμαστε για το ποιος θα πάρει τα λαχεία με τα περισσότερα 8άρια. Να, άμα θέλετε να σας μιλήσω και για ένα ελάττωμά του για να μη κατηγορηθώ για υποκειμενικότητα. Κάθε πρωί που έρχεται στο γραφείο περνάει απ' όλα τα γραφεία και μας κάνει χειραψία λες και βρίσκεται σε προεκλογική καμπάνια. Δε λέω, καλό ειναι να αλλάζεις ρόλους μέσα μια δουλειά γραφείου για να μη βαριέσαι κιόλας βρε παιδί μου αλλά έτσι όπως πάει θα έρθει η ώρα της κάλπης μεθαύριο και θα ψάχνω το όνομα του στο ψηφοδέλτιο. Γιατί δε ξέρω αν σας το ´πα, εμένα μ' έχει πείσει, θα την δώσω την ψήφο μου, όλα κι όλα.

Παρόλα αυτά τον κρατάμε για φίλο μας γιατί έχει ένα τεράστιο προτερήματα. Όταν του περισσεύει αφρόγαλα φτιάχνει κι ένα καπουτσίνο παραπάνω. Το λεξικό δίπλα στη φράση συναδελφική αλληλεγγύη έχει μια φωτογραφία του. Επεξεργασμένη στο Instagram με vintage φίλτρα και hashtag #coworkeroftheyear. Που λέτε ο Σταμ ανήκει σε αυτή την τυχερή κατηγορία αντρών που έχει και μάνα και γυναίκα εξαιρετικές μαγείρισσες. Τα lunch break του, όπως αποκαλούσαμε και τα τάπερ με τα κεφτεδάκια που μας έβαζε στη τσάντα η μαμά μας στο δημοτικό, ειναι υπερπαραγωγές. Τάπερ, ταπεράκια, βαζάκια και δε συμμαζεύεται. Έχω βάσιμες υποψίες ότι αυτή η μητέρα-είδωλο έχει επιχειρήσει να βάλει στη σακούλα και τα καλά πορσελάνινα σερβίτσια και απλά ο Σταμ άσκησε βέτο. Όρεξη να 'χεις να κάνεις οφθαλμόλουτρο στη κουζίνα. Για να καταλάβετε, όταν εχει φαγητό τύπου μακαρόνια με σάλτσα, η σάλτσα τοποθετείται στον πάτο του τάπερ ώστε ο όταν ο Σταμ το ανάποδογυρίσει στο πιάτο η σάλτσα να είναι από πάνω. Σταματήστε ότι κάνετε, αυτές οι γυναίκες αξίζουν το χειροκρότημα μας. Ότι κολατσιό και να φτιάχνετε στους συζύγους σας, αυτό το επίπεδο είναι για δύσκολους λύτες και έχετε ήδη χάσει από τα αποδυτήρια. 

Ένα είναι, όμως, το απόλυτο lunch break του Σταμ. Η σαλάτα με μαυρομάτικα φασόλια, τόνο, φρέσκο κρεμμυδάκι, ντοματούλα και μαϊντανό. Συνοδεύεται υποχρεωτικά με μικρό βαζάκι με λαδολέμονο. Τόσο συχνά που τη βλέπω, τη λιμπίστηκα και την έφτιαξα κι εγώ με μια μικρή παραλλαγή. Και επειδή φημίζομαι και για την εγκράτεια μου, η ποσότητα που έφτιαξα μπορεί άνετα να καλύψει τις ανάγκες σε περίπτωση που σας τύχει κανένα απρόοπτο σουαρέ του Πρέσβη. 

Η δική μου παραλλαγή είχε τις εξής δύο αλλαγές. Πρώτον, τις ντομάτες τις ξεφλούδισα και τις χτύπησα ελαφρά στο μπλέντερ οπότε κράτησαν την φρεσκάδα και το άρωμα τους αλλά έμοιαζαν και λίγο με σάλτσα. Φυσικά τις προσέθεσα στο τέλος, δεν τις θέλουμε μαγειρεμένες, μη ξεχνάτε ότι φτιάχνουμε σαλάτα. Δεύτερον, στο λαδολέμονο προσέθεσα και λίγες κουταλιές από την φανταστική σάλτσα με πιπεριές και φασόλια του Ναουμίδη, ένα από τα αποκτήματα μου από το "Ελλάδα Γιορτή Γεύσεις" στην Τεχνόπολη το προηγούμενο Σαββατοκύριακο. 


Υλικά:

500 γρ. μαυρομάτικα φασόλια
2 κονσέρβες τόνο σε νερό
3 κ.σ. φρέσκος ψιλοκομμένος μαιντανός
5 μεγάλες ώριμες ντομάτες, ξεφλουδισμένες και ελαφρώς χτυπημένες στο μπλέντερ
3 φρέσκα κρεμμυδάκια, ψιλοκομμένα

Για τη σως:

1/2 κούπα ελαιόλαδο 
2 λεμόνια, το χυμό τους


Οδηγίες:

Επιπέδου Πυρηνικής Φυσικής τουλάχιστον. Βράζουμε τα μαυρομάτικα σε άφθονο νερό για περίπου 1 ώρα. Τα στραγγίζουμε και προσθέτουμε μέσα τα υπόλοιπα υλικά. Εν τω μεταξύ ανακατεύουμε τα υλικά της σως ώστε να ομογενοποιηθεί το μείγμα, το περιχύνουμε και αυτό πάνω από το φαί και ανακατεύουμε όλα τα υλικά καλά.

Μετά παίρνουμε ένα κουτάλι και την κατσαρόλα και αράζουμε μπροστά στη τηλεόραση. 


Enjoy!



Tuesday 13 May 2014

Το Food4Good γιόρτασε την Παγκόσμια Ημέρα Κέικ ψήνοντας για καλό σκοπό ~ Bonus: η συνταγή για το Κέικ Λευκή Σοκολάτα & Πορτοκάλι


Φλερτάροντας με τη γραφικότητα, θα επανέλθω σε ένα θέμα που το τελευταίο διάστημα έχει αποτελέσει τον ακρογωνιαίο λίθο μεγάλων αλλαγών εντός αλλά και εκτός μου, σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες. Πόσο πολύ μας επηρεάζουν οι άνθρωποι που μας περιβάλλουν; Η απάντηση είναι απλή και αυταπόδεικτη. Πολύ. Στους ανθρώπους βρίσκουμε την έμπνευση, το κίνητρο, την αισιοδοξία όπως εξίσου εύκολα βρίσκουμε και τα ακριβώς αντίθετα, αυτά που σε πείθουν ότι δε μπορείς ή ότι δε ξέρεις ή ότι δεν αρκείς. Μία από τις πιο αγαπημένες μου φίλες (γεια σου, Σμα) μου είχε πει πριν από κάποιους μήνες ότι δεν πρέπει να αναλωνόμαστε σε αρνητικές ενέργειες μα να βρούμε ανθρώπους που θαυμάζουμε και να μάθουμε την ιστορία τους. Και έπειτα να μάθουμε από την ιστορία τους. Γιατί εκεί που κοιτάς, εκεί θα πας. Αν θες να αλλάξεις πορεία, θα πρέπει να αλλάξεις βλέμμα. 

Κι όταν αλλάξεις βλέμμα, θα βρεις μπροστά σου πόρτες και παράθυρα που μέχρι πριν τα νόμιζες κλειδωμένα. Κι όταν γυρίσεις το πόμολο θα ξέρεις πια ότι έχεις ξεκινήσει το ταξίδι σου και δεν υπάρχουν πια φαντάσματα, ξημέρωσε. Και ως δια μαγείας, θα ξεδιπλώνονται μπροστά σου σαν ντόμινο ονόματα και ιστορίες που θα σε παρασέρνουν μπροστά, λίγο στα τυφλά λίγο από ένστικτο, πάντως μπροστά.

Έτσι μπήκαν στη ζωή μου τα κορίτσια από την ομάδα Food4Good. Τις διάβασα, τις γνώρισα πρώτα μέσα από τα Food Blogs τους και έπειτα από κοντά στα φιλανθρωπικά events που διοργάνωναν. Και κάπως έτσι, το Σάββατο 03.05.2014 μου έκαναν την τιμή να με καλέσουν να συμμετάσχω στο Food4Good εν όψει World Baking Day, σύμφωνα με την παράδοση της οποίας, κάθε 3η Κυριακή του Μαϊου είναι μια μέρα αφιερωμένη στη χαρά της δημιουργίας και του ψησίματος Κέικ ως χειρονομία αγάπης και προσφοράς. Η φετινή πρόκληση; "Εσύ, για ποιον θα φτιάξεις κέικ;"

Σε αυτό το κλίμα, λοιπόν, και με πολύτιμο σύμμαχό μας σε αυτό το μαραθώνιο ψησίματος το Βιτάμ, η ομάδα Food4Good σε συνεργασία με άλλους 13 Food bloggers, έψησε 26 διαφορετικά κέικ, αλμυρά και γλυκά, και πολλά ακόμα muffins, cupcakes και ταρτάκια και προσέφερε όλα τα χρήματα που συγκεντρώθηκαν στα παιδιά της Πανελλήνιας Ένωσης Γονέων και Κηδεμόνων Ατόμων Παιδιών - Νοητικά Υστερούντων, Π.Ε.Γ.Κ.Α.Π. - Ν.Υ

Την στέγη για αυτή την όμορφη διοργάνωση την εξασφάλισε το six D.O.G.S., παραχωρώντας την υπέροχη αυλή του για τέσσερις ώρες. Τέσσερις ώρες γεμάτες χαμόγελα, υπέροχους ανθρώπους και πολλά κέικ. Ένα μεγάλο δυνατό ευχαριστώ σε όλους. Σε όσους το έκαναν πραγματικότητα και σε όλους εσάς που ήρθατε και το ζήσατε μαζί μας. Και ένα ακόμα προσωπικό ευχαριστώ στην Κωνσταντίνα Παπαγεωργίου-Μαραγκουδάκη  (Sabor by Conna) και στη Γωγώ Παπαδιονυσίου (mamatsita), την ομάδα μου, που με την εμπειρία, το χιούμορ και τη γλυκήτητα τους κατάφεραν να διαχειριστούν όλες τις κρίσεις πανικού μου! Ναι, ναι, μη γελάτε...νομίζετε ήταν εύκολο να ψήσω 70 cupcakes από εκεί που μια ζωή μαγείρευα το πολύ για 3 ανθρώπους; 



Και τώρα θα διακόψουμε το πρόγραμμα μας διότι ακολουθεί σκληρό foodporn. Απομακρύνετε από την οθόνη άτομα με ανεβασμένο ζάχαρο και άτομα που ακόμα πιστεύουν ότι οι δίαιτες λίγο πριν το καλοκαίρι μπορούν να πετύχουν! Όλες οι φωτογραφίες με κέικ που ακολουθούν είναι της Άρτεμις Τσίπη, την οποία ευχαριστώ ειλικρινά για την παραχώρηση τους και σας προτρέπω να θαυμάσετε την δουλειά της στη σελίδα της, wonderfoodland





Τα κορίτσια του Food4Good (από αριστερά ->Κωνσταντίνα Παπαγεωργίου-Μαραγκουδάκη - Sabor by Conna, Άρτεμις Τσίπη - Wonderfoodland, Άννα Πάνου - Sugarbuzz, Έλενα Σμπώκου - Elena's Cooking, Ελένη Βονισσάκου - The Foodie Corner, Εύα Μονοχάρη - Funky Cook, Μαριλίτα Χατζηβασιλείου - Gourmelita)

Κέικ Λευκή Σοκολάτα - Πορτοκάλι 

Υλικά:

270 gr., λευκή σοκολάτα
2 μεγάλα φλιτζάνια αλεύρι για όλες τις χρήσεις
2 κ.γ. μπέικιν πάουντερ
1 μεγάλο φλιτζάνι βούτυρο βιτάμ, λιωμένο
1/4 κ.γ. αλάτι
1/2 μεγάλο φλιτζάνι ζάχαρη ψιλή
2 γεμάτες κ.σ. ξύσμα από πορτοκάλι
3 μεγάλα αυγά, ξεχωριστά οι κρόκοι από το ασπράδι
1/3 φλιτζανιού φρέσκο γάλα

Για το γλάσο λευκής σοκολάτας πορτοκάλι θα χρησιμοποιήσουμε:
100 ml πηχτή κρέμα γάλακτος
400 γρ. λευκή σοκολάτα
1 κ.σ. χυμό πορτοκάλι
1 κ.σ. ξύσμα πορτοκάλι



Οδηγίες:

Προθερμαίνουμε το φούρνο μας στους 180 βαθμούς και αλευροβουτυρώνουμε τη φόρμα μας.

Λιώνουμε τη λευκή σοκολάτα σε μπεν μαρί και την αφήνουμε να κρυώσει.

Σε ένα μπωλ ανακατεύουμε το αλεύρι, το μπέικιν πάουντερ και το αλάτι.

Σε ένα δεύτερο μπωλ χτυπάμε με το μίξερ το λιωμένο βούτυρο, τη ζάχαρη και το ξύσμα πορτοκαλιού. Αφού ομογενοποιηθούν, ρίχνουμε σιγά σιγά τους κρόκους συνεχίζοντας το χτύπημα. Σταδιακά και με το μίξερ στη χαμηλή ταχύτητα αρχίζουμε να προσθέτουμε το μείγμα του αλευριού, τη λιωμένη σοκολάτα και το γάλα.  

Σε ένα τρίτο μπωλ χτυπάμε τα ασπράδια σε σφιχτή μαρέγκα και τα προσθέτουμε στο μείγμα. 

Ανακατεύουμε καλά και βάζουμε το μείγμα μας στη φόρμα. Ανάλογα με το πόσο μεγάλα φλιτζάνια χρησιμοποιήσετε για δοσολογία, η ώρα ψησίματος κυμαίνεται από 35'-45'. Στην πρώτη προσπάθεια, χρησιμοποίησα φλιτζάνια για διπλό ελληνικό καφέ και το κέικ μετά τα 30' άρχιζε να αρπάζει. Στη δεύτερη προσπάθεια, χρησιμοποίησα μεγάλες κούπες του καφέ (νες) και το κέικ ήταν έτοιμο σε 45'. Πριν το αναποδογυρίσετε περιμένετε 15' να κρυώσει.

Εν τω μεταξύ σε ένα μπρικάκι ζεστάνετε τη κρέμα γάλακτος λίγο πριν το σημείο βρασμού. Χύστε την σιγά σιγά σε ένα μπωλ που μέσα έχετε κόψει σε μικρά κομμάτια τη λευκή σοκολάτα. Μόλις μετατραπεί σε παχύρρευστη κρέμα προσθέστε το ξύσμα και το χυμό. Περιχύστε το κέικ όσο είναι ακόμα ζεστή και αφήστε την να κρυώσει για να δέσει πριν κόψετε το κέικ. :)



Enjoy <3